Na mijn laatste werkdag in Mpeketoni kon ik de zaterdag gebruiken voor het afronden van allerlei dingen, waaronder het openen van een bankaccount bij de KCB in Mpeketoni, samen met Wim van en Burg, tbv de bouw van de paediatric ward, de kinderzaal van het ziekenhuis, wat een plichtplegingen. Maar in het kantoor van de manager zelf, en een balpen cadeau ....

Dr Nyaboga heb ik een stethoscoop gegeven, ik had nog een mooie, helemaal nieuw in de verpakking, waar hij zeer vereerd mee was, voor de goede samenwerking, en natuurlijk nog even kijken bij het ondervoede kindje; hij vertelde dat die morgen de moeder was bevallen bij 38.4 weken, een nog bijna blank baby’tje en goed op gewicht. De gynaecoloog heeft de ouders bij de komst van dit 5^e kind toch wel even stevig gewaarschuwd, ivm de armoede en de kans op herhaling van ondervoeding bij zoveel mondjes.

Wel heb ik de rekening van het meisje alvast betaald, 3050 Ksh, dus ongeveer € 27. Morgen gaan ze naar huis, een vriend van Nyaboga, kinderarts was ook nog langs geweest, en natuurlijk de dietiste. Hier wordt veel plumpy nut gebruikt,  een soort vitaminen- en mineralenrijke lichte pindakaas.

Op deze laatste dag ook nog even naar het meer, vogels kijken maar vooral het slopen van enkele kiezen uit een kaak van een hippo, voor Hans zijn verzameling, taai werk !  ’s-Avonds komen Wim en Ann met een pak wijn aanzetten, die we in de koele avondwind konden opdrinken.



inladen



Zondag 13 maart komt om kwart voor acht Arno langs met de auto van de DMOH van Fafi district, op de terugweg kan ik mooi meerijden naar Garissa, zou 7 uur duren. Arno heeft het laatste jaar veel contact gehad met deze DMOH, Christine Sagini, die dolgraag een jeepline in haar district wil hebben. Maar we mogen nog een patiënt oppikken in Galmagal’wa, dus 180 km omrijden over zandwegen. Eerst nog een eind verkeerd gereden, een van de politieposten waar je elke 50-70 km wordt gecontroleerd vroeg ons waar we heen wilden, maar we zaten erg verkeerd. Dus weer terug en een andere weg, 90 km voor niets, bewijzering is er hier nergens. De 25 jarige patient was al dagen aan het braken en had erge buikpijn, geen koorts. Hij lag in een hutje op een matrasje, tientallen mensen eromheen; toen die er uit waren konden wij erin om te onderzoeken. 

klaarmaken van het ziekentransport..

Een duidelijke diagnose was niet te stellen, de lokale verpleegkundige kon er niets mee; de man was wel erg uitgedroogd, bijna in shock, dus achterin de laadbak, ruim 100 mensen eromheen, en iedereen was ineens familie (niet zo moeilijk, 3 vrouwen, ieder 6 kinderen, dus ook al zijn (stief-)moeders, ooms , en iedereen wilde mee. We hebben er 5 geaccepteerd, Arno achterin om de patiënt te bewaken en toen begon de rit van vier en een half uur over hobbelige zandwegen, denk je in. Vlak voor donker aangekomen in Garissa, waar ineens nog 10 familieleden zijn die zich er ook mee bemoeien, zodat op de eerste hulp het een heksenketel is; daar komt bij dat deze Somali’s geen enkel andere taal of zelfs maar een enkel woord kunnen wisselen, ook geen Kiswahili .  De patiënt gaat aan de infusen en maagsonde;  hij zal als hij stabieler is geopereerd worden mits de familie als bloeddonor vooraf optreedt, en dat duurt dan een hele tijd, dus tegen half negen waren we in het doktershuis, wat een dag, never a dull moment.

Na de douche op deze zondagavond (in het islamitische Garissa) net op tijd voor een meeting met de provincial Medical director, die van alles wil maar zelf niet even goed zijn afspraken nakomt. Behalve die voor het avondeten… Om tien uur toch wel erg moe naar bed.