politiek en de gevolgen ervan

In Nederland verkiezingen, geen grote verschuivingen ? Drie maart, verkiezingen achter de rug in Nederland, tam zooitje vergeleken met Afrikaanse landen.  Ruim drie jaar geleden was er in Kenia de post-election violence, hier nog steeds PEV genoemd, waardoor er veel in beweging kwam: eerst natuurlijk de verdreven mensen, de Kikuyu’s uit Luo land, rond Kisumu bij het Victoriameer zaten nog steeds in kampen en komen nu naar dit onontgonnen gebied in de hoop er een bestaantje op te kunnen bouwen. Maar geteisterd door droogte, straks in de regentijd misschien teveel water, en ziekten als malaria, diarree en bilharzia, geen drinkwater, geen medische zorg, een zeer gebrekkig bestuur, en werkeloosheid, is dat een heel zwaar leven, de armoede straalt eraf en dat zien we hier dagelijks om ons heen bij het werk in de buitengebieden. Zoals bekend heeft de VN de twee grootste partijen on speaking terms kunnen brengen, president Kibaki , een Kikuyu, die zijn nederlaag niet wilde erkennen, en Raila Odinga van de Luo’s zitten nu in één regering, maar Kibaki wilde geen minister ontslaan dus er kwamen evenveel ministersposten bij, nu zijn er ruim 70 ministers en met een salaris van 2-3 x de Rutte-norm, voor gezondheidszorg zijn er nu vier ministeries:  ziekenhuizen, public health, rural area’s ( de armste buitengebieden ver weg waar niets is ) en nog een.  Rural Health lijkt nu een enthousiaste minister te hebben; Gerda Heyting, nieuw bestuurslid van Rotary Doctors had een gesprek met hem, dat komt wellicht van pas als ik over tien dagen naar de districten Tana, Garissa en Fafi  ga. Overigens zijn er vier ministers uit de regering die door het ICC in den Haag worden gezocht maar niet worden uitgeleverd door Kibaki, oa Ruto. De bevolking wil wel dat deze ministers berecht worden, maar Ocampo kon bij Kibaki niets bereiken. Waarom werk ik dan in dit land ? Gelukkig leveren we diensten, zorg en medicijnen aan de armsten, en geven geen geld, er blijft niets aan de strijkstok hangen.

Vrijdag is de laatste dag van Folkert, die hier vier weken heeft gewerkt;  de nieuwe opzet van de tandheelkunde, een vaste locatie in Mpeketoni in het centrum van het gebied, vlak bij het ziekenhuis en de bushalte vanuit Malindi en Lamu, betekenen een veel grotere bereikbaarheid en aanloop; medio november is gestart met verbouwing door donaties van enkele tandartsen, en de technische ondersteuning en bouwploeg van Wim van den Burg; in de kamer ernaast komt zelfs een tandtechnisch lab, Margaret gaat hier voor eigen rekening haar nering opzetten, na een start inrichting vanuit Nederland, zij kan dan straks kronen en beperkte bruggen maken, er is vraag naar, er zijn toenemend mensen in town en van Lamu die wel wat te besteden hebben. Ook hier geldt: nieuw binnen 350 km. Zaterdag komt Hans van Aalderen, met wie ik hier vorig jaar maart ook gewerkt heb, Folkert kan dan overdragen en gaat dan vanaf zondag nog een week op Safari met zijn vrouw.

druk spreekuur

ontsteking na Jigger flea infectie

In Bomani weer een drukkende en drukke dag, 62 patiënten. Het merkwaardigste was een man met een enorm dikke en pijnlijke grote teen, een insect had hem twee weken geleden gebeten, het was snel groter geworden en zag er nu afzichtelijk uit. Ik kon er niets mee, totdat Teresa dacht aan en Jigger, ( Jigger Flea, Tunga) waarna me iets begon te dagen, maar dan heb je geen bibliotheek bij de hand om even een boek te raadplegen. Deze vlo dringt door de huid, zuigt zich vol, wordt tot 1 cm groot, en legt eitjes, waardoor de plek fors gaat ontsteken: tungiasis . De wond was al opengegaan, ik heb het verder schoongemaakt, tetanus injectie gegeven en diverse antibiotica, thuis in het boekje nagezocht, de therapie lijkt goed gekozen. Niet schrikken van het plaatje! 

Bomani is naar mijn idee in een stadium gekomen om “verzelfstandigd” te worden; gemiddeld hier het hele jaar 67 patiënten. Teresa woont redelijk in de buurt, ik haar gevraagd of ze enkele leden van het VHC, Village Health Committee, kan begeleiden. Ook heb ik contact opgenomen met de Public Health Officer Mr Jillo in het ziekenhuis, die me kon vertellen dat er al een klein gebouwtje bedoeld als dispensary staat, voor drie-kwart  afgebouwd, maar het ligt stil, waarom ?? Ik zal ook met de locale chief contact opnemen; als het afgemaakt wordt, kunnen we er voorlopig onze mobile clinic draaien, het kerkje is toch wel erg ongeschikt, zie mijn vorige verhalen. Vervolgens kan een VHC de verdere verzelfstandiging op zich nemen.

Majembeni, eindelijk boven de grond

Zaterdag Hans opgehaald, met weer diverse onderdelen voor de tandartspraktijk: afdichtringetjes, turbines voor de boor, extractietangen, een elektronische wortelkanaal-dieptemeter, en een tandsteenapparaat. En heerlijke kaas, Old Amsterdam voor bij een biertje, waarna afsluitingsdiner voor Folkert met een stukje vis. Folkert is zondag vertrokken, Hans heeft de eerste reparaties uitgevoerd, en het bleek maandag allemaal goed te werken, handige handjes zijn hier nodig.

Maandag ben ik naar Majembeni geweest, eerst langs de put, water in de diepte, ik zie mijn eigen spiegelbeeld ! Daarna het spreekuur met 71 patiënten; opvallend was de start: de eerste was een jongetje van bijna 2 jaar en kon nog niet lopen, wat wil je met een gewicht van 7200 gram ! Dit is gewoon ernstige ondervoeding, marasmus, het had 39 gr koorts, maar was niet uitgedroogd, redelijk actief kereltje, kan nog net poliklinisch behandeld worden, net als de tweede maar die was wel goed op gewicht. Dan een jonge vrouw met een uitgebreide gordelroos, verdacht voor HIV, wat ook zo bleek te zijn, dan gaat ze naar de VCT en voor verder onderzoek zoals CD-4 cellen, waarvoor bloed naar Mombasa moet worden gestuurd; aan de hand van de hoeveelheid cellen kan worden beslist of ze al aan de ARV anti-retrovirale therapie moet.

Dinsdag naar Soroko, nog niet erg druk bij aankomst. We hebben de VCT (voluntary Counseling and Testing) uit Witu uitgenodigd, die dan alle bezoekers een counselend gesprek en een HIV test aanbieden; gelukkig deze keer geen positieven. Dan komt er een slap meisje van 2 jaar dat 6,8 kg weegt, heel dunne armpjes en beentjes, geen oedeem, koorts, longontsteking; dit kan niet poliklinisch meer, we geven moeder aan dat het echt moet worden opgenomen, anders haalt ze het niet.

marasmus, 2 jaar 6.8 kg

Moeder is wel overtuigd, maar moet dan haar man roepen, die vindt het maar niets, die wil gewoon medicijnen en naar huis. Het tweelingbroertje doet het thuis prima, dus dit komt ook wel goed, maar dat mannetje is ongeveer twee maal zo zwaar uit de beschrijving op te maken; ik weiger, dit is onverantwoord; moeder zegt niets meer ( op deze wereldvrouwendag..) en na lang stevig praten, alle risico’s benoemend, en met het aanbod moeder en kind straks naar het ziekenhuis te bengen en de opname te betalen (€ 15-25 ), gaat hij mokkend akkoord. Dit vind ik wel een heel trieste zaak, deze vader heeft zelfs na mijn aanbod eigenlijk geen enkele interesse in zijn dochtertje; het beïnvloedt duidelijk mijn spreekuur erna. In het ziekenhuis heeft de clinical officer ook direct wel in de gaten dat dit een ernstige zaak is, het meisje krijgt snel een infuus. Nu maar hopen op een goede afloop….