halverwege, en nog steeds leuk



trotse moeder met 2-ling van een week

23 februari, woensdag, gehaktdag. Eerst  spreekuur voor de diabeten en hoge bloeddruk klanten, dames met stevige achterwerken en een veel te hoge BMI (Body mass index), daarna door naar Tewe. Daar was de opkomst vorig jaar gemiddeld nog geen vijftien patiënten, en vaak is de deur van het kerkje nog niet open en zijn de door ons betaalde vrijwilligers er nog niet. Een goede reden om samenvoegen met een andere locatie, Uziwa van donderdag, te overwegen, waar ook geen groei in zit. Laten er vandaag 29 patienten komen!, alsof ze onraad roken. De mensen komen hier vaak van ver uit een heel dunbevolkte kuststreek, dorpen met wonderlijke namen als Ngoi, Mlei, Kiongwe Mjini, veel veehouders, behoorlijk arm te zien aan de kleding en verzorging. Op sommige locaties zie je mensen hun zondagse jurk aantrekken als ze naar de dokter gaan, de meisjes hebben vaak een soort glimmend kunstzijde jurkjes aan, als een communiejurkje, maar die zie ik hier nooit, gewoon armoe troef, het landschap is er dor en droog, wat die koeien en geiten moeten eten ? Scharminkels. Hier ook geen overgewicht mensen, net zo mager als hun koeien,  en misschien wel evenveel wormen in hun ingewanden, de lab-man vangt vandaag weer wat mooie worm-eieren in zijn microscopische preparaatjes.  Ik heb er moeite mee, om deze reden, verder te trekken. 



een eitje voor elk teamlid

 Het is de laatste woensdag van de maand, dan worden er voedselpakketten uitgedeeld aan een vijftal 90-plussers; mijn vriendin van 104, die ik in 2009 en 2010 heb bezocht was intussen overleden. De anderen werden bezocht ze wonen heel achteraf, schilderachtige omgeving, met mooie Baobaps om het huis, maar het huisje en interieur is ook 90 jaar oud. Water wordt van ver gehaald door een paar buren. Zij krijgen bloem, maismeel, bonen, rijst, suiker, van alles één kilo, een liter bakolie en een pondje OMO. Eén oud dametje is heel erg dankbaar en staat erop dat we ieder een eitje meenemen naar huis. Ontroerend.

Donderdag Uziwa, een wat vergrijzende bevolking, percentueel weinig kinderen, en hier juist veel overgewicht met diabetes.. vandaag heel weinig mensen met andere ziekten. Na het spreekuur doorgereden naar Kiongwe, halverwege Tewe en Uziwa, om te kijken of een locatie daar geschikt zou zijn deze twee locaties te combineren. Het is een zelfde sub-chief gebouwtje als in Uziwa, maar wat een verschil. Er is niemand aanwezig. Sommige ramen zijn dichtgetimmerd, maar door de spleten zie je alleen heel veel rotzooi, het kantoortje zelf in één kamer ziet er ook niet uit, maar de overige kamertjes, vreselijk, alle plafonds doorgezakt of eruit, vol oude rotzooi en veel stof, die kamers zijn in jaren niet meer open geweest, laat staan schoongemaakt of geschilderd; dit kan absoluut geen locatie worden, dan liever een kerkje van golfplaat en klei.



naar Sefu

 Tegen drie uur met Wim mee naar Sefu en Mikinduni. Ook  tandarts Folkert is dan net binnen en kijkt zijn ogen uit over dit landschap van afgebrand struikgewas en beginnende perceeltjes landbouwgrond.
In Sefu heeft Wim vijf klaslokalen gebouwd, net klaar, prachtige constructie en  verbazingwekkend koel door een kapconstructie waar de wind goed doorheen kan. Dan ook geen muggen en vleermuizen (rabiës !), en dat kan ook omdat de scholen alleen overdag gebruikt worden, zoiets werkt niet als je er ook zou moeten slapen. Sefu ligt afgelegen, en in de regentijd is het bijna niet met een auto bereikbaar door veel water, de weg staat soms een halve meter onder water. Verder is er geen dorpsstructuur, nog geen kerkje of gebouwtje van een (sub-)chief, zodat we er ook voorlopig geen spreekuur kunnen houden als we ruimte in het programma zouden krijgen. In Mikinduni is het niet anders, verspreid liggende shamba’s met mini-huisjes, geen dorpsstructuur of gebouwtje, er is net één klein kinderklasje van klei neergezet, de grotere kinderen moeten 7 km lopen nar de school van Majembeni. In Mikinduni  wordt een put gegraven door een van de medewerkers van Wim. Na 5 km hobbelen en 3 km harde weg  gekeken bij de put van Majembeni, die door Equator is aangenomen, het binnenmetselwerk moet zaterdagavond boven de grond komen. Onderweg veel vogels gezien, weer de prachtige bijeneters, met lange staarten, tuimelend achter insecten aan die ze in de vlucht vangen.

Vrijdag naar Bomani, het blijft binnendruppelen en er komen 67 patienten, een zeer gevarieerd spreekuur, maar door de drukte moet je soms praktisch zijn, Joseph kan onmogelijk naast de preparaatjes van ontlasting en urine nog 60 malariapreparaten klaarmaken en beoordelen, dan moet je besluiten tot “clinical Malaria” ipv confirmed. Soms is de combi van verschijnselen voldoende reden om de diagnose zonder bevestiging te stellen. Bij drukte is het lab verreweg het meest in de weer.  

wonden bij een diabeet


 Een 85 jarige man met diabetes komt binnen met een afschuwelijke wond op zijn handpalm, zijn vingers staan al krom van een eerdere brandwond; het gevoel is eruit, hij blijkt suikerziekte te hebben met een bloedsuiker van 20 mmol/ltr.  

Hij is er nogal nuchter onder, “ik ben er oud mee geworden”, maar wil nu toch wel zijn suikerziekte en wonden laten behandelen.
 

Zaterdag gaan we naar het eiland Manda, tegenover Lamu,  om de Takwa ruines te bezoeken. Takwa werd in de 16^e eeuw gebouwd, een Arabisch stadje, aan het eind van een lange kreek op het eilandje Manda, strategisch, onzichtbaar vanaf zee, dus veilig voor piraten (ook toen al). Het ligt net achter een duin, met een mooi  strand, maar er staat een gevaarlijke stroming en hoge golven zodat hier aan land komen bijna onmogelijk was.



mangrove kreek naar Takwa


                                        De kreek is alleen maar bevaarbaar twee uur vóór en na hoog water. Maar eind 17^e eeuw was het zoete water uit de putten op, en werd het stadje met 2500 bewoners verlaten. De best bewaarde resten zijn die van de moskee. Meer dan 2000 bezoekers per jaar komen er niet. Het heeft veel weg van Gedi, onder Malindi, dat hetzelfde lot overkwam. Na wat boodschappen en verse vis terug naar huis. Ons zelf gekookte maaltje mag prima smaken, ook al ontbreekt een glas koele witte wijn bij deze heerlijke red snapper moot.

Morgen zondag, rustdag, en dan schrijf ik ook maar eens niets.