Netwerken in Nairobi

Na een goede vlucht naar Nairobi, een visum gekocht, en met de bagage naar Sjoerd, waar ik vannacht zal slapen. Het is een leuk weerzien, Qui en Skye  staan natuurlijk vooraan om te kijken wat opa en oma hebben meegegeven, boeken, hagelslag en muisjes. Mijn stuk oude kaas en de stroopwafels zijn ook van harte welkom. Om 11 uur een afspraak met Bernhard Martens, voor RDN “onze man in Nairobi”;  hij regelt de binnenlandse vluchten, de werklicenties van het Ministerie van gezondheid voor de uitgezonden (tand-)artsen, de verzekering van de auto’s, invoer van equipment met containers,  en heeft regelmatig nuttige tips. Hij heeft al heel lang een handelsonderneming in Nairobi en is getrouwd met een Nederlandse arts die veel expats in de praktijk heeft.  Een prettig en nuttig gesprek. ’s-Middags uitvoerig gesproken met Sjoerd over werken in Kenia en Afrika, Keniaanse bedrijven, manier van werken, nuttige contacten en bijzondere gewoonten.  Twee van zijn buurvrouwen gesproken:  Natasja , een 68-jarige Amerikaanse, geboren op Barbados en vroeger getrouwd geweest met een Nederlandse architect Lameris , heeft AIDS projecten opgezet in Kenia , is ongelooflijk vitaal en heeft nu van de Amerikaanse overheid jaarlijks forse donaties gekregen; haar fles wijn en gerookte zalm die ze op doorreis uit Nederland heeft meegenomen smaken heerlijk;  zij heeft adviezen en adressen in en rond Garissa, waar ik de laatste week naar toe ga om een eventueel nieuw jeep-line project te beoordelen; ook heeft zij ervaring met het aanvragen van een NGO-status in Kenia, ze zal me daar een lijst  met adviezen voor sturen. Marijke is een Friezin, getrouwd met een Keniaan; zij werkt al jaren voor het Nederlandse Rode Kruis, ook Aids projecten, zij kent de regio rond Mpeketoni ook goed, inclusief het ziekenhuis en Wim van den Burg; zij heeft adviezen hoe met een ziekenhuis samen te werken, en geeft waarschuwingen over risico’s van financiële samenwerking. Een vruchtbare middag.

’s-Avonds is er een feestje vanwege  het 40 jarig bestaan van de Nederlandse school in Nairobi, waar mijn gastheer en  -vrouw naar toe gaan en ik ook ben uitgenodigd. Gesproken met mensen van de Nederlandse ambassade,  en Andre Dellevoet, die vroeger bij Buitenlandse zaken werkte, en nu zelfstandig als Afrika kenner adviezen geeft oa aan Clingendael, het onderwerp is natuurlijk hoe om te gaan met ontwikkelingssamenwerking , het boek van Arend Jan Boekesteyn komt ook aan bod. Er zijn pioniers: bloementelers, stekjeskwekers, maar ook veel NGO mensen. Huisarts Margriet Martens gesproken, veel ideeën en enthousiasme.  Een apart wereldje van expats.

Zondagochtend met Sjoerd, Qui en Skye ontbeten, daarna naar Lamu gevlogen, alles op tijd. Mijn buurman in het vliegtuigje is Dr Nurein van het ziekenhuis op Lamu, die ik vorig jaar uitvoerig had gesproken; in Kenia zijn ziekenhuis ook toenemend gebudgetteerd, patiënten   moeten meer eigen bijdragen opbrengen, en bijna niemand is verzekerd. Hij wil een automatiseringssysteem invoeren, dat al goed werkt in andere kleinere ziekenhuizen, vooral om de kleine corruptie tegen te gaan, naast betere medische administratie. Een modulair systeem dat je langzaam kunt invoeren, zal een cultuurshock zijn. Maar waar die computers vandaan te halen ? Oude bedrijfscomputers zouden prima zijn , een netwerkkaart erin en dan geleidelijk in voeren. In andere ziekenhuizen steeg de patiëntenbijdrage  met 100-200%, dat verdween eerst in veel kleine zakken of werd door vriendjes niet betaald. Wie kan helpen ?

Na de oversteek naar het vasteland staat Peter al weer klaar, we rijden in een ruim uur naar “huis”. Het heeft al  3 maanden niet geregend, alles is dor en droog, veel  vee-drenkplaatsen staan droog, de koeien en geiten zijn broodmager. In doctors’plaza wordt ik verwelkomd door Sammy de houseboy, en Chris Maas, de huisarts van het project, haar man Rob die directeur van diverse grote GGZ-instellingen is geweest, en Folkert Berghuis tandarts.  Het is warm, maar er is best wat wind, wat het heel dragelijk maakt. Een frisse douche, en een biertje voor het eten, en veel gesproken over de teamleden, de locaties, en dingen die beter zouden kunnen, ieder heeft wel positieve kritiekpunten.

De plannen voor een kinderafdeling van het ziekenhuis waren nog niet erg gevorderd, eerst waren de tekeningen in  Mombasa, toen weer niet, maar nu is er toch een behoorlijke tekening klaar, waar we morgen over gaan praten met ziekenhuisbazen. Ze willen wel, maar het komt zo traag op gang. De deadline van Wilde Ganzen om alles voor 10 februari aan te leveren zodat het meekan in de beoordeling van 15 februari zullen we niet meer halen, helaas.