Mpeketoni, aan de slag

Eerste werkdag, 7 februari.

Eigenlijk is het al de derde werkdag realiseer ik me, al veel besprekingen en aantekeningen gemaakt. Ik moest zowaar onder een laken slapen, nog nooit zo “fris” gehad.

Het team komt weer enthousiast binnen, alle problemen na de salarisbesprekingen van december zijn weer vergeten. Naar Majembeni, waar de put weer in aanleg is; vorig jaar april was de vorige put ingestort door overvloedige regen, gewoon overspoeld. Er zit nog een grote kuil. Tien meter verder wordt een nieuwe gegraven, en in de diepte is het zand rul en losjes, dus kans op instorten van de schacht; daarom zijn er onderin nu al wanden gemetseld, en als die hard zijn wordt eronder zand weggehaald waarna de ring naar beneden zakt. Daarboven wordt dan een nieuwe laag gemetseld en zakt de volgende keer verder omlaag zonder in te storten. Ook was de vrouwelijke sub-chief van de subregio Hongwe, mevrouw Mumbi aanwezig in een keurig roze mantelpakje.  Er bleken wat strubbelingen en geruchten gaande, die intussen waren afgehandeld, maar ze hield toch een oogje in het zeil. Men hoopt over 2 dagen water te bereiken.

Het spreekuur was niet te druk, wel veel kleine kinderen, met dezelfde pathologie als vorige keer, maar geen ondervoeding gezien. De opblaasballen van Ola waren weer zeer in trek.

Na terugkeer een stukje gefietst naar het kleine Lake Kenyatta, lekker uitwaaien en hippo’s en vogels bekeken. Een grote onderkaak met nog enkele kiezen ligt ergens op de grond, de tandarts vindt dit natuurlijk prachtig. Reigers, ganzen, pleviertjes, zwarte ooievaars, ibissen, alles in overvloed; prachtige vogels met glimmend rood en blauw, een soort gaai, zitten op de geiten, maar heel anders dan de buffelpikkers die ik eerder zag. Chris zat hier al 5 weken en had het nog niet gezien, een openbaring.

Om 5 uur afspraak in het ziekenhuis, de tekeningen zijn klaar, maar nog geen begroting;  zij willen nu een veel groter gebouw dan ik voor ogen had en zoals in december besproken, naar mijn schatting wordt het te groot voor het budget van Equator Medicare. De ziekenhuismensen vragen of we het toch maar helemaal willen betalen. Dat is natuurlijk geen samenwerking, en een eigen bijdrage verhoogt ook de betrokkenheid. Ik heb dit  overduidelijk benadrukt. Rob gaat met zijn kwaliteiten (hij gaat ook regelmatig voor PUM naar ziekenhuizen naar Indonesië en andere Afrikaanse landen), morgen met de financiële mensen van het ziekenhuisje praten. Vrijdag komt hun begroting, en hun plan en procedures;  ik wil daar toch wel inspraak in hebben als donor die straks driekwart  betaalt ! Zo teken ik geen overeenkomst. Rob biedt zich aan de procedure en de financiën op de rij te zetten en duidelijke afspraken te maken. De aanwezigheid van Rob geeft veel steun. ’s-Avonds nog met Wim eea doorgesproken, hij zal  het goed bekijken en we horen van hem.

Het blijkt dat ik met zowel Chris, Rob als Folkert diverse gemeenschappelijke kennissen heb. Dan is de wereld toch klein tot in Afrika aan toe. Administratie en verslagen vragen weer de nodige tijd. Vandaag te weinig tijd voor social talks.